HISTORIA WODOCIĄGÓW
Ujęcie wody na terenie Nowego Tomyśla wykonane zostało w 1906 roku. Na ujęcie to składały się dwie studnie głębinowe o wydajności dla każdej z nich około 25m³/h. Ciśnienie w istniejącej sieci utrzymywano poprzez wieżę ciśnień, murowaną z cegły klinkierowej ze zbiornikiem stalowym nitowanym o pojemności 100 m³ umiejscowionym na wysokości 27 m (ogólna wysokość wieży 33 m). W dolnej części wieży znajdowały się odżelaziacze, czyli dwie kolumny murowane z dziurawymi ściankami wypełnione koksem. Woda spadająca z drugiej kondygnacji poprzez warstwę koksu napowietrzała się i poprzez stalowe zbiorniki filtracyjne spadała do zbiornika w podziemiach wieży. Wodę przetłaczały pompy tłokowe gabarytowo bardzo duże typu "Deutza" z silnikami na gaz miejski. Napęd tych pomp odbywał się poprzez pasy transmisyjne.
Wieża eksploatowana była do roku 1993, czyli do zastosowania bezpośredniego pompowania wody do sieci wodociągowej przez pompy drugiego stopnia z przemiennikiem częstotliwości. Należy dodać, iż "stara wieża" stanowi malowniczy element w krajobrazie Nowego Tomyśla i jest jedynym obiektem, który pozostał z wybudowanego w 1913 roku Wodociągu Miejskiego.
W latach 1964 - 1969 przedsiębiorstwo wodociągów (MPGKIM) zmodernizowało i rozbudowało oraz ujęcie wody uzdatniania stacji wody.
Efekty w/w modernizacji były następujące:
1. Odwiercono trzy nowe studnie głębinowe.
2. Wykonano nową stację uzdatniania wody ze zbiornikiem retencyjnym V -500 m³.
Woda pobierana jest do eksploatacji z czterech studni z warstwy wodonośnej piętra czwartorzędowego poziomu plejstoceńskiego, występująca pod ciśnieniem hydrostatycznym z czterech studni o średniej głębokości 75,0 m.
Dalsza modernizacja wodociągu to:
1. Zwiększenie zdolności produkcyjnej stacji uzdatniania przez dodanie do użytku wybudowanej systemem
gospodarczym w latach osiemdziesiątych dodatkowej filtrowni.
2. Oddanie do eksploatacji w 1994 roku nowej wieży ciśnień konstrukcji stalowej o pojemności V -1.500 m3.
